De aankoop

Het tekenen van de koopakte

Laten we voorop stellen dat ons Frans niet het allerbeste is. Na schooltijd is er niet al te veel Frans meer gesproken. Op vakantie in Frankrijk, had je niet al te veel Frans nodig. Boodschappen doe je voornamelijk in de grotere supermarkten, waar een bonjour en merci al meer dan voldoende is. Met de eigenaren van enkele woningen hadden we wat meer contact en ik kon me aardig redden. Maar dat betekent nog niet dat je de koopakte tot op de letter kunt lezen. Met behulp van het woordenboek, begreep ik de hoofdlijnen. Gelukkig hadden we een makelaar die de koopakte ook door had genomen en op de punten waar we nog vragen hadden, de benodigde antwoorden kon geven.

Het huis bleek van 2 eigenaren te zijn, die beide aanwezig moesten zijn bij de overdracht. Gelukkig verliep dit allemaal vlotjes en werden we binnen de kortste keren ontboden bij de notaris en reserveerde wij weer een overnachting bij Chambre d’Hotes “Chez le Pré”.

De dag dat we aankwamen, hadden we nog zoveel tijd, dat we naar de woning zijn gereden. Tot onze verbazing stonden de ramen wijd open en waren er mensen in bezig. We hadden bij de koop afgesproken dat de woning leeg opgeleverd zou worden. Dit wordt meestal niet gedaan, maar dan hadden we zelf de meubels ed moeten verwijderen. Nu had men eenbrocanteur laten komen die alles eruit zou halen. We hadden verwacht dat dit al lang gebeurd zou zijn, maar blijkbaar wacht men tot het laatste moment.

De notaris woont in Lapalisse. Een plaats waar we al enkele keren geweest waren en waar een prachtig kasteel staat. De binnenstad bevat helaas heel wat leegstand en niet alle woningen zijn goed onderhouden. Zelfs de buitenkant van de woning van de notaris kon wel een likje verf gebruiken. Blijkbaar vond hij dat niet zo belangrijk. Binnen zag het er allemaal verzorgt uit. De notaris was een echte notaris. Wat op leeftijd, gedistingeerd, formeel, uitgestreken gezicht, ouderwets pak, pietje precies. Eigenlijk precies zoals je een notaris voorstelt, maar dan zo’n 100 jaar geleden.

De afspraak stond om 17:30 en zoals wij Nederlanders gewend zijn, waren we goed op tijd aanwezig. Een notaris laat je tenslotte niet wachten, toch?. We waren dan ook de eerste. Daarnaast bleek er nog een kleine fout in de acte te staan en precies als hij was, moest alles eerst in orde zijn voordat de notaris verder wilde.
We zaten daarom een tijd te wachten samen met de 2 vorige eigenaren. Daar bleek dat als Franse onder elkaar gaan praten, het een stuk lastiger te volgen is. Hoewel het ook wel grappige situaties op levert omdat ze verwachten dat je ze niet verstaat. Gelukkig was ook de makelaar aanwezig, waardoor we nog enkele woorden Nederlands konden wisselen.

Na geruime tijd werden we met zijn allen gevraagd op het kantoor van de notaris. Deze kamer voldeed volledig aan de verwachtingen. Een groot, statig bureau. Boekenkasten tot aan het plafond en stapels met papieren. Het voorlezen van de akte ging natuurlijk op zijn Frans. Maar niet zomaar op zijn Frans. Op zijn turbo Frans. Daar was weinig van te maken. Af en toe pauzeerde de notaris even. Mogelijk om adem te kunnen halen. De makelaar maakte hiervan gebruik om het voorgelezen in enkele woorden te vertalen. Door het voorbereidende werk, hadden we aan een half woord voldoende. Een enkele keer werd de makelaarzelfs meer tijd gegund omdat de notaris wilde dat hij iets duidelijk uitlegde.

Na het tekenen van de benodigde papieren, kregen de oude eigenaren een cheque uitgereikt en verwachten wij de sleutel te krijgen. Maar dat ging helaas nog niet door. De brocanteur was nog niet helemaal klaar en we konden de volgende dag naar de woning gaan en daar zou de sleutel overhandigd worden. Op zich geen probleem. Het geeft alleen zo’n leeg gevoel. Wel een huis, maar geen sleutel om er in te komen.