De volgende dag werden we gebeld door de makelaar dat we de sleutel konden ophalen bij de Brocanteur. Deze zat ergens in Lapalisse. Maar ja, hoe leg je iemand uit die de stad amper kent, waar deze zich bevindt. Gelukkig was de makelaar geduldig en door de aanwijzingen konden we er in 1 keer naar toe rijden.
Maar dan heb je nog geen sleutel. Nog steeds onzeker over de bedrevenheid in de Franse taal, zeker na de woordenstroom van een dag daarvoor, gingen we met knikkende knieën naar binnen. En dan blijkt maar weer eens dat onzekerheid helemaal niet nodig is. De Brocanteurhad aan een half woord voldoende en eindelijk hadden we dan de sleutel van onze nieuwe woning.
En dan natuurlijk op weg naar de woning. Eindelijk onze woning. Hoewel we de woning gezien hadden, waren we toch gespannen. Hoe zou het er leeg uitzien? Hoe zou het er ruiken? Wat zou de woning ons nu voor gevoel geven? Hadden we zaken over het hoofd gezien? Gelukkig viel alles mee. Het was kaal, maar de ruimte was daardoor goed te zien. Ook was er goed te zien wat ons nog allemaal te wachten stond. Bijvoorbeeld is leeg opleveren in Nederland toch iets anders dan in Frankrijk. In de woning zelf troffen we niet zo heel erg veel meer aan. 2 grote bedbodems die men niet zag zitten om te verwijderen, wat lampjes en dan had je het wel gehad. Maar toen keken we in de bijgebouwen. Hier stond nog heel wat, van half lege verfblikken, voorraad tegeltjes, houtskool, grasmaaiers tot aan een complete auto met extra motor en minimaal 1 set extra banden aan toe. Wat daar mee te doen? Navraag leverde niet veel op. We hebben het daarom maar zo gelaten en zullen wel kijken wat we met bijvoorbeeld de auto gaan doen. Als hij gestart kan worden, zouden we hem mogelijk nog kunnen gebruiken. Het zou op de lange lijst met klusjes komen die moesten gebeuren. De tuin leek veel kleiner als dat we dit ons konden herinneren. Dit kwam voornamelijk omdat nu alles in blad zat en de brandnetels welig tierden. Een ander klusje dat op de lijst moest komen.
